Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

10 ρητά (No 10)


10 ρητά που ακολουθώ στη δική μου ζωή, τις περισσότερες φορές, ή τουλάχιστον προσπαθώ να συμβουλεύομαι, να έχω ως οδηγό στο ταξίδι μου... Διαβάστε τα προσεκτικά, χρησιμοποιείστε τα και εσείς ως χάρτη, ως πυξίδα στο δικό σας μονοπάτι, κάντε τα και εσείς τρόπο ζωής... Αν συνειδητοποιήσετε το νόημά τους, ερμηνεύσετε τη σημασία τους και ανακαλύψετε την ουσία των λέξεων, τότε είμαι σίγουρη ότι θα εκτιμήσετε περισσότερο κάποια πράγματα και θα αναθεωρήσετε κάποια άλλα. 

  1. Η ζωή πάνω στη γη είναι πολύ ευχάριστη για όποιον βρίσκει κάποιο νόημα στην ασχήμια
  2.  Πόνεσα, άρα έζησα  
  3. Ο γενναίος πεθαίνει μια φορά. Ο δειλός πεθαίνει κάθε μέρα. 
  4. Δεν είναι αποτυχία να μην πετύχεις αυτό που σκόπευες. Αποτυχία είναι το να μην ξαναπροσπαθήσεις. 
  5. Μια μικρή απόφαση χρειάζεται λογική. Μια μεγάλη απόφαση χρειάζεται ένστικτο. 
  6. Όταν κάποιοι σε πονέσουν κι εσύ γελάς, δεν σε νικούν, τους νικάς. 
  7. Μην περνάτε τη μισή σας ζωή λέγοντας τι πρόκειται να κάνετε και την άλλη μισή εξηγώντας γιατί δεν το κάνατε. 
  8. Η ζωή είναι ένα νόμισμα. Μπορείς να το ξοδέψεις όπως θες, αλλά μπορεί να το ξοδέψεις μόνο μια φορά.
  9. Το να ξέρεις τους άλλους είναι σοφία. Το να ξέρεις τον εαυτό σου είναι φώτιση. 
  10. Η ζωή είναι όμορφη, οποιαδήποτε κι αν είναι.


Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013

Στη διαπασών! (Nο 9)

Βάλε τα αγαπημένα σου τραγούδια, όχι σιγανά, στη διαπασών! Κλείστε τα μάτια, δυνάμωσε την ένταση και άφησε τη σκέψη να σε παρασύρει. Όπως κάνω εγώ τώρα! Μνήμες, σκέψεις... Παράξενο που ένα τραγούδι, μια μελωδία μπορούν να λειτουργήσουν ως χρονομηχανή, ως πλοίο που σε ταξιδεύει στην εποχή που έτυχε να το ακούσεις, που ταυτίστηκες μαζί του, που το ένιωσες, που το σιγοτραγούδησες χιλιάδες φορές χωρίς να το βαρεθείς... Αυτή είναι η μαγεία της μουσικής, της αγαπημένης σου μουσικής. Αποτελεί ένα εισιτήριο με  προορισμό το υποσυνείτητο, το παρελθόν, τα συναισθήματα, τη μνήμη...


Στη διαπασών όμως, μην το ξεχνάτε... Αφήστε τη μουσική να σας ταξιδέψει, να σας θυμίσει... Ένας τέλειος απολογισμός, μια τσάμπα ψυχοθεραπεία, μια καταπρόσωπο επαφή με την ίδια σας τη ζωή...
Ένα τραγούδι στη διαπασών...  Μου θυμίζει μια μυρωδιά, μια αίσθηση μελαγχολίας, νοσταλγίας, μια ξέγνοιαστη στιγμή στην παραλία κάτω από τον ήλιο, βουτηγμένη μέσα στη χρυσή άμμο, μια ζεστή αγκαλιά με την αγάπη στο κρεβάτι, έναν εφηβικό τσακωμό, έναν χωρισμό, άπειρες ώρες στο λεωφορείο για Θεσσαλονίκη, ξενύχτια με φίλες πίνοντας σπιτικό λικέρ...


Στη διαπασών... Χιλιάδες στιγμές, τραγούδια που σας πόνεσαν, τραγούδια που χαράχτηκαν για πάντα στην ψυχή σας και έγιναν τα αγαπημένα σας, τραγούδια "σταθμοί" στη ζωή σας, στη ζωή μου. Τραγούδι, τραγούδια στη διαπασών...Και όσο τα ακούω συνειδητοποιώ τη διαδρομή μου... Τόσο όμορφη η ζωή, τόσο γεμάτη, τόσο ανατρεπτική... Τόσο πλούσια, τόσο πλήρης... Ένα τραγούδι, πολλά τραγούδια μου θύμισαν όλη μου τη ζωή. Εικόνες πέρασαν από μπροστά μου σαν ταινία μικρού μήκους με τα καλύτερα στιγμιότυπα.... Γελάω!!! Ωραία ζωή... Βόλος, μετακόμιση, Αθήνα, δουλειά, ρουτίνα, προσαρμογή!!!


Στη διαπασών... Πρόσωπα, στιγμές, γέλια, δάκρυα, εκδρομές, αποχαιρετισμοί.... Δικά μου τραγούδια, τραγούδια που με ακολούθησαν, που με συνόδευσαν, που με γέμισαν... Αξίζει να τα ακούσω στη διαπασών, αξίζει και εσείς να  ακούσετε τα δικά σας τραγούδια στη διαπασών... Ώς φόρο τιμής για τις στιγμές που μοιραστήκατε μαζί τους...


Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

Στο συρτάρι! (Nο 8)

Στο συρτάρι!

Όλη η ζωή πάνω σε ένα τραπέζι...
Παρελθόν, παρόν, το χτές, το τώρα...
Όλες  οι στιγμές στιβαγμένες, 
μπερδεμμένες, άτακτα σκοπρισμένες...
Όλα μπροστά, όλα εδώ, τρομάζεις...
Όσα έζησες, όσα γνώρισες, όσα δοκίμασες, 
όσα σκέφτηκες, πάνω στο τραπέζι...
Τα όμορφα, τα άσχημα, τα μαύρα, τα μόβ...
Θες να ξεχάσεις, 
να συνεχίσεις, να πορευτείς...
Η ακαταστασία σε μπλοκάρει, 
δεν σε αφήνει να δεις καθαρά...
Όλα τα χρώματα πάνω στο τραπέζι...
Τα άσπρα, τα κίτρινα, τα σκούρα, τα μπεζ...
Χάνεσαι... Όλα για μαύρα σου μοιάζουν...
Τρομάζεις... Τα χρώματα χάνονται...
Το αύριο, το τώρα, το χτές...
Τώρα ξέρεις... Τώρα πρέπει εσύ να διαλέξεις...
Πέτα τα μαύρα σου, άσε τα γκρί...
Βάλτα μεμιάς στο συρτάρι....
Θαύμασε τώρα τα  όμορφα, κόκκινα, ρόζ...
Και κλείδωσε αν θες το συρτάρι....


Άν νιώσετε ότι το παρελθόν σας κρατάει πίσω, ότι η ζωή σας είναι ένας καμβάς από χρώματα ανακατεμμένα που χάσαν τη λάμψη τους και έγιναν μαύρα, ήρθε η στιγμή να επιλέξετε... Αφήστε στην άκρη ό,τι δεν σας ικανοποιεί, ό,τι δεν σας πληρεί πια, ό,τι σας στενοχωρεί και δεν σας αφήνει να ζήσετε το τώρα. Πάρτε σημαντικές αποφάσεις, κάντε ένα ξεσκόνισμα, ένα ξεσκαρτάρισμα και κρατείστε ό,τι πραγματικά σας ευχαριστεί και σας γεμίζει αισιοδοξία. Ξεχάστε τα άσχημα, κλειδώστε τα στο συρτάρι. Πάρτε κουράγιο από την ομορφιά που σας έχει χαρίσει ως τώρα η ζωή, κρατείστε τα ευχάριστα σαν φυλαχτό και προχωρείστε... Πιάστε ξανά το πινέλο, γεμίστε τον καμβά με τα πιο φανταχτερά και ζωηρά χρώματα και δημιουργείστε εκ νέου τον πιο απίστευτο και αληθινό πίνακα... Αυτόν της ζωής σας.

Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2013

Πουκάμισα φαρδιά... (Nο 7)

ε ευχαριστώ...
Ελεύθερη είμαι, παραδομμένη στην ίδια τη ζωή, γυμνή μπροστά της... Ο άνεμος πυξίδα, η θάλασσα αδελφή, ο ήλιος φίλος. Μια αίσθηση αλμύρας, μια γνώριμη μυρωδιά μου θυμίζουν... Είμαι εκεί. Και όσο ο αέρας ανεμίζει τα μαλλιά, όσο ο ήλιος μέσα της δύει, όσο ο ορίζοντας κάτι μου μοιάζει, εκεί είμαι, εκεί χάνομαι. Τοπίο δικό μου, μέσα μου υπάρχει, μέρος που πάντα εκεί ανατρέχω. Γαλήνη, και κλάμα, ελεύθερη είμαι, στο κύμα βουλιάζω, τα μάτια ανοίγω, το χώμα πατάω. Ο άνεμος πάλι, την άμμο σηκώνει, τα μάτια δακρίζει, ασφάλεια νιώθω. Είμαι εκεί. Παλάμη μου είναι, σε εμένα ανήκει, εκεί όταν φτάνω, ο χρόνος τελειώνει. Εκεί.. Αμέσως ξεχνάω ό,τι σκοτώνει, ό,τι ανώφελο, ασήμαντο μοιάζει. Πουκάμισα φαρδυά φοράω, φυσάει βοριάς, δεν νιώθω μόνη. Η φύση δικιά μου, η άμμος δικιά μου, η χώρα δικιά μου, τα βράχια δικά μου, τα βράδια δικά μου. Ψυχή σου αφήνω, ανήκει σε εσένα, τα πάντα θυμάμαι, και σου χρωστάω...


Όταν νιώσετε ότι δεν πάει άλλο, όταν νιώσετε ότι η καθημερινότητα  σας χαντακώνει, ότι η ρουτίνα σας πνίγει, μην απελπίζεστε. Φορέστε το πιο φαρδύ σας πουκάμισο, και ταξιδέψτε με προορισμό την ελευθερία... Δεν χρειάζεστε πολλά! Μόνο έναν μαγικό τόπο και την ψυχή σας ανοιχτή να δεχτεί όλη την ευτυχία!

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013

Αρκεί! (Nο 6)

Μία στιγμή, μία κουβέντα, ένα βλέμμα, μία σκέψη, μία κίνηση και μπορεί να αρκεί! 

Κάτι τόσο δα, κάτι τόσο στιγμιαίο και φευγαλαίο μπορεί να είναι αρκετό, μπορεί να είναι μια αφορμή για να πάρεις μια απόφαση. Μια απόφαση της στιγμής, αλλά αρκετά σπουδαία και ικανή να τα αλλάξει όλα. Μια απόφαση της στιγμής αρκεί για να δεις αλλιώς κάποια πράγματα, κάποιες καταστάσεις, μπορεί και την ίδια τη ζωή. 


 Ένα μικρό κλίκ νιώθεις να γίνεται μέσα σου, ίσως στην καρδιά, μπορεί και στη λογική, ένα μικρό κλίκ, σαν μαγικός διακόπτης που ενεργοποιείται τη στιγμή που δεν το περιμένεις, απλά και μόνο για να σου υπενθυμίσει ότι τίποτα δεν γίνεται τυχαία, ότι έστω και αργά, έστω και την τελευταία στιγμή, υπάρχει κάτι που θα σε ξεμπλοκάρει, θα σε οδηγήσει, θα σε ταρακουνίσει.  Ένα μικρό κλικ που σε ωθεί να διαμορφώσεις αλλιώς το παιχνίδι, ακυρώνοντας όλη τη διαδρομή, θέτοντας εκ νέου κανόνες και στρατηγική.


Κάτι τόσο δα μικρό, αλλά ανώτερο από εσένα, ίσως και το ίδιο σου το ένστικτο, αρκεί για να αφήσεις πίσω σου καταστάσεις, επιλογές, μπορεί και πρόσωπα. Εκεί που νιώθεις να σε παρασέρνει η ίδια η ζωή, να σε πνίγει αντί  να σε αφήνει να τη γευτείς, εκεί που νιώθεις να χάνεσαι και να αλλοιώνεσαι, εκεί ακριβώς τυχαίνει να ενεργοποιούνται αυτόματα, ίσως και εξωπραγματικά κάποιες άμυνες, κάποιες αντιστάσεις, τόσο δυνατές που δυσκολεύεσαι να πιστέψεις γιατί εμφανίστηκαν τώρα. Ξαφνικά νιώθεις ότι κινείς εσύ τα νήματα, ελέγχεις τη ζωή σου, σαν να γύρισε ξαφνικά ο τροχός, σαν να έτυχες εξάρες στα ζάρια. Κάτι τόσο δα μικρό, αρκεί!

 

Αρκεί για να επαναπροσδιορίσεις τη διαδρομή σου, αρκεί για να πιστέψεις, αρκεί για να ζήσεις από την αρχή. Κάτι τόσο δα μικρό, σαν μια σφαλιάρα από το πουθενά, σαν ένα ταρακούνημα από τους ώμους σαν μια φράση που πονάει, σαν την ίδια την αλήθεια, αρκεί για να διαγράψεις, για να ξεχάσεις, για να αφήσεις πίσω σου τα φαντάσματα που σε στοιχειώνουν!
 





Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2013

Προχώρα! (No 5)


ΠΡΟΧΩΡΑ!!!
Όταν κάποιες φορές σε πιάνουν ξανά οι κλειστές , μην σταματάς, προχώρα.
Όταν νιώθεις πως άλλα ζητάς και άλλα θέλεις να βρεις, μην σταματάς, προχώρα.
Όταν  οι μέρες περνούν και εσύ δεν προχωράς, μην σταματάς, προχώρα.
Όταν όλοι σε εσένα μιλούν και εσύ δεν τους ακούς, μην σταματάς, προχώρα.
Όταν "τα πάντα μάταια" λες δίχως μέλλον και αρχή, μην σταματάς, προχώρα.
Όταν για μέρες ξεχνάς να γελάς, θες μα δεν θες, μην σταματάς, προχώρα.
Όταν τα πάντα ζητάς μα κανένα δεν βρείς, μην σταματάς, προχώρα.
Όταν δεν είσαι εσύ και δεν μοιάζεις με αυτό που ζητάς, μην σταματάς, προχώρα.
Όταν όλα μοιάζουν στραβά όπως χτες και μετά, μην σταματάς, προχώρα.
Και όταν εσύ προχωράς, αλλά πίσω γυρνάς, πάλι μην σταματάς, ΠΡΟΧΩΡΑ!!
  

Μην τα παρατήσετε ποτέ! Συνεχίστε να προχωράτε όσο και αν δεν πιστεύετε! Γιατί τώρα μπορεί η ελπίδα να φαίνεται κάτι μακρυνό, μπορεί η ελπίδα να σας έχει προδώσει, να έχει χαθεί. Μπορεί να κουραστήκατε να δοκιμάζετε και να προσπαθείτε. Μπορεί...


Προχωράτε μόνο, κάθε μέρα και πιο πολύ. Κάποια στιγμή, όσο εσείς προχωράτε αυτή θα σας βρεί. Μπορεί όμως να τη βρείτε και εσείς πρώτα. Συναντηθείτε κάπου στη μέση της διαδρομής, μην την αφήσετε να έρθει αυτή σε εσάς, αλλά πλησιάστε εσείς εκείνη. Έστω και δειλά, διστακτικά...
Προχωράτε και μόλις δείτε να συμβαίνουν γύρω σας όμορφα πράγματα, κάπου εκεί θα ξαναθυμηθείτε ότι υπήρχε πάντα η ελπίδα! Η ελπίδα που δεν σας ξέχασε ποτέ!!



Free Lines ArrowFree Lines Arrow